خواستم به خودم یاداوری کنم هیچوقت شرایط برای رسدن به هدف راحت نیست یااینطوربگم که جاده ی موفقیت ،یک جاده هموارومستقیم نیست، اینکه چندماه دنبال یک ازمایشگاه برای گذراندن دوره کاراموزی میگردم و هر لحظه منتظرم ایمیلی به دستم برسد و یا اینکه از صبح تاشب باید رزومه بفرستی که من هم هستم ومن هم حرفی برای گفتن دارم شده روزگار این چندماه منمقصرکیه؟من یا دانشگاه یا وزارت بهداشت؟میخوام بگم دیگه دنبال مقصرنیستم وهنوزهم در من امیدی جریان داره چون خدا هنوز هست و نَمُرده.این روزهابه سرعت میگذرن اما من تمام لحظات واتفاقات و ادمهاتو ذهنم میمونه،باید بدونم که این روزها موقتی هستن وباید بگم که همین که سلامتی وارامش هست شکر،میخوام روزی صدبارباخودم تکرار کنم: زمان بندی خدا بینظیره(محدثه یادت بمونه)
+ای وصل تو اصل شامانی(حضرت مولانا)
درباره این سایت